Ik kom zojuist thuis van een avondje film. Mijn vriendin en ik wilden naar de film maar wisten eigenlijk niet zo goed naar welke film we zouden gaan. Er was niet echt iets wat we echt graag wilden zien. Ach...zei mijn vriendin, dan gaan we gewoon naar Australia. Als de film niets is hebben we in ieder geval mooie plaatjes gezien. Zo gezegd zo gedaan. Op de terugweg zaten we gewoon nog met kippevel op onze armen...wat een prachtige film. De sfeerbeelden, het verhaal (zo mooi) en het kleine mannetje (wat ons hart gestolen heeft)...o zo geweldig mooi allemaal. Ik heb het laatste uur van de film alleen maar gedacht...ik ga niet huilen, ik doe het niet. Helaas haha. Ik ga het verhaal hier niet verklappen, maar als je zin hebt in een film en je weet niet welke...nu weet je het haha. Ik lees graag boeken over de droomtijd en over de 'vergeten generatie', kinderen die een aboriginal moeder hebben en een blanke vader. Zij werden van hun moeder weggerukt en in een missie geplaatst. De aboriginalmoeders misten hun kinderen toch niet (slik). Mijn hart breekt als ik deze verhalen lees, maar ik lees ze om te begrijpen...
Ik snap niet dat mensen het leefgebied van andere mensen inpikten en inpikken, gebruiken opdringen en mensen zo respectloos behandel(d)en. Wat met de aboriginals is gebeurt is ook met de indianen gebeurt en er zijn nog stammen die niet meer mogen en kunnen leven op de manier waarop ze al duizenden jaren leven. In de film zijn ook de 'vergeten generatie kinderen' in het verhaal verwerkt, een verhaal in een verhaal. Ik vond het heel aangrijpend.
2 opmerkingen:
Ik kan me voorstellen dat de film je erg heeft aangegrepen. De verhaallijnen klinkt prachtig en ook de foto's zijn veel belovend. Misschien dat ik hem ook maar eens moet gaan zien:)
Wat heerlijk om gezellig met een aantal vrouwen naar zo'n mooie film te gaan. Lekker ongeneerd zonder commentaar een traan te kunnen laten rollen.
Een reactie posten